Crime/Art Scenes
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012
Παρουσίαση εργασιών_crime/art scenes
Σάββατο 19 Μαΐου 2012
κύκλος διαλέξεων με τίτλο "Crime/Art Scenes"
Πέμπτη 31 Μαίου
επίσης σύμφωνα με mail που έλαβα:
Στα πλαίσια των μεταπτυχιακών σεμιναρίων του ΔΙΑΤΟΜΕΑΚΟΥ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ «ΝΕΩΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΙΣΤΟΡΙΑ - ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» διάλεξη του ιστορικού Loic Artiaga (Πανεπιστήμιο Λιμόζ) με θέμα: "Ο Φαντομάς: Το έγκλημα είναι τέχνη...και η τεχνη βιομηχανία" στο αμφιθέατρο της Κεντρικής βιβλιοθήκης, Πέμπτη, 17 Μαίου, 11-13.
Για την οργάνωση
Α.Μανδυλαρά/Λ.Φλιτούρης/Α.
Δευτέρα 14 Μαΐου 2012
Thomas de Quincey
On Murder Considered as one of the Fine Arts" is an essay by Thomas De Quincey first published in 1827 in Blackwood's Magazine. The essay is a fictional, satirical account of an address made to a gentleman's club concerning the aesthetic appreciation of murder. It focuses particularly on a series of murders committed in 1811 by John Williams in the neighborhood of Ratcliffe Highway, London. The essay was enthusiastically received[1] and led to numerous sequels, including "A Second Paper on Murder Considered as one of the Fine Arts" in 1839 and a "Postscript" in 1854. These essays have exerted a strong influence on subsequent literary representations of crime and were lauded by such critics as G. K. Chesterton, Wyndham Lewis and George Orwell.[2] De Quincey also refers to the Williams murders in his On the Knocking at the Gate in Macbeth.
http://en.wikipedia.org/wiki/On_Murder_Considered_as_one_of_the_Fine_Arts http://www.gutenberg.org/cache/epub/10708/pg10708.html
Κυριακή 22 Απριλίου 2012
βούλγαρης-καρυστιάνη, μαρτινίδης, τρανός
προσκεκλημένοι:
Παντελής Βούλγαρης (σκηνοθέτης)
Ιωάννα Καρυστιάνη (συγγραφέας-σεναριογράφος)
Πέτρος Μαρτινίδης (θεωρία της αρχιτεκτονικής, συγγραφέας) καθηγ. ΑΠΘ
Νίκος Τρανός (εικαστικός) καθηγ. ΑΣΚΤ http://www.adgallery.gr/en/%CE%A4%CF%81%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1-%CE%AD%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7/90-%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3
θα γίνει περαιτέρω ενημέρωση.
Ξ.Μ.
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012
Το Σπίτι του Κάιν (2000)
http://www.hellenicfilmacademy.gr/HFA2/en/archive/TO_SPITI_TOY_KA%CE%AAN.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CE%B9%CE%BD
Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012
Η ιστορική εξέλιξη του βιασμού
Η απαξία του βιασμού ανιχνεύεται ήδη στην αρχαία Ελλάδα. Ειδικότερα, στο αττικό δίκαιο διωκόταν ο βιασμός, όπως και ο εξαναγκασμός σε ασέλγεια, με τη "γραφή ύβρεως" και τη "δίκη βιαίων" ενώ θεμελίωνε και το δικαίωμα αυτοδικίας. Ο βιασμός, ως βαρύ έγκλημα, δικαιολογούσε τη δίωξη του δράστη από τον καθένα, στοιχείο που προσιδιάζει mutatis mutandis προς την σημερινή αυτεπάγγελτη δίωξη. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η προστασία από το βιασμό εκτεινόταν και στους δούλους.
Στο ρωμαϊκό δίκαιο, επίσης, εντοπίζεται η τιμωρία του βιασμού ως ειδική περίπτωση βίας, με έντονα, ωστόσο, ταξικά χαρακτηριστικά, τόσο για τον δράστη όσο και για το θύμα. Έτσι, σε αντίθεση με την αρχαία Ελλάδα, καμιά προστασία δεν παρέχεται για τη δούλη ή τη μη παρθένα γυναίκα.
Τέλος στο βυζαντινό δίκαιο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται αυτοτελώς ο βιασμός, αλλά επιμέρους όψεις του εντάσσονται στα εγκλήματα της παρθενοφορίας, της φθοράς ή της αρπαγής, Προκύπτει, άλλωστε, ότι και σ' αυτά τα αδικήματα σκοπός δεν είναι η προστασία της σεξουαλικής ελευθερίας αλλά της ευρύτερης κοινωνίας από τη δράση “επικίνδυνων ανθρώπων”.
Στη σύγχρονη Ελλάδα ο βιασμός εμφανίζεται ήδη στο Απάνθισμα των Εγκλημάτων επιφυλάσσοντας περιορισμένη, ωστόσο, ποινική προστασία. Περισσότερο ολοκληρωμένα περιλαμβανόταν ο βιασμός στον ποινικό Νόμο (αρ.273). Ειδικότερα, ως βιασμός τυποποιούνταν ο εξαναγκασμός σε ασέλγεια εξίσου γυναίκας ή άντρα, ανεξαρτήτως δηλ. φύλου ή άλλων ιδιοτήτων. Τα μέσα του εξαναγκασμού περιγράφονταν στο νόμο: σωματική ή ψυχολογική βία ή απονάρκωση των αισθήσεων που προκαλεί ανικανότητα αντίστασης. Ενδιαφέρον είναι ότι εξίσου θεμελίωνε το βιασμό η συνουσία όπως και οποιαδήποτε άλλη ασελγής πράξη, ακόμα δηλ. και μεταξύ ομοφύλων. Προβλέπονταν, παράλληλα, τρεις διακεκριμένες μορφές: ο θανατηφόρος βιασμός, ο βιασμός με αποτέλεσμα τη βλάβη υγείας του θύματος και, τέλος, ο βιασμός προσώπου νεότερου των 15 ετών. Ενώ όμως αρχικά εδώ αναγνωριζόταν ένα αδίκημα “κατά της αγνείας” που ταυτοχρόνως προέβλεπε τη τιμή του προσώπου και μίαινε το σώμα του, με την έλευση του 20ου αιώνα άρχισε να αναδύεται το “δικαίωμα του ατόμου” στην “κατ' ελευθέραν βούλησιν επικοινωνία του φύλου”.
Συνέχεια απο: Στην Ελλάδα με τον ποινικό κώδικα του 1950 ο βιασμός του Π.Ν. διασπάστηκε σε τρία εγκλήματα: τον βιασμό (άρ.336) [...] μέχρι [...] καταργήθηκε το στοιχείο του εξώγαμου στην συνουσία, ώστε, πλέον, να διώκεται ο βιασμός και όταν τελείται μεταξύ συζύγων.
(πηγή: Αξιόποινες σεξουαλικές πράξεις, Άρθρα 336-353ΠΚ. Συγγραφείς: Νίκος Παρασκευόπουλος, Ευτύχης Φυτράκης. Εκδόσεις Σάκκουλα 2011)
Άρθρο 336 ποινικού κώδικα:
Βιασμός. 1. Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη άσελγη πράξη ή σε ανοχή της τιμωρείται με κάθειρξη.
2. Αν η πράξη της προηγούμενης παραγράφου έγινε από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούσαν από κοινού, επιβάλλεται κάθειρξη δέκα ετών.