Η απαξία του βιασμού ανιχνεύεται ήδη στην αρχαία Ελλάδα. Ειδικότερα, στο αττικό δίκαιο διωκόταν ο βιασμός, όπως και ο εξαναγκασμός σε ασέλγεια, με τη "γραφή ύβρεως" και τη "δίκη βιαίων" ενώ θεμελίωνε και το δικαίωμα αυτοδικίας. Ο βιασμός, ως βαρύ έγκλημα, δικαιολογούσε τη δίωξη του δράστη από τον καθένα, στοιχείο που προσιδιάζει mutatis mutandis προς την σημερινή αυτεπάγγελτη δίωξη. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η προστασία από το βιασμό εκτεινόταν και στους δούλους.
Στο ρωμαϊκό δίκαιο, επίσης, εντοπίζεται η τιμωρία του βιασμού ως ειδική περίπτωση βίας, με έντονα, ωστόσο, ταξικά χαρακτηριστικά, τόσο για τον δράστη όσο και για το θύμα. Έτσι, σε αντίθεση με την αρχαία Ελλάδα, καμιά προστασία δεν παρέχεται για τη δούλη ή τη μη παρθένα γυναίκα.
Τέλος στο βυζαντινό δίκαιο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται αυτοτελώς ο βιασμός, αλλά επιμέρους όψεις του εντάσσονται στα εγκλήματα της παρθενοφορίας, της φθοράς ή της αρπαγής, Προκύπτει, άλλωστε, ότι και σ' αυτά τα αδικήματα σκοπός δεν είναι η προστασία της σεξουαλικής ελευθερίας αλλά της ευρύτερης κοινωνίας από τη δράση “επικίνδυνων ανθρώπων”.
Στη σύγχρονη Ελλάδα ο βιασμός εμφανίζεται ήδη στο Απάνθισμα των Εγκλημάτων επιφυλάσσοντας περιορισμένη, ωστόσο, ποινική προστασία. Περισσότερο ολοκληρωμένα περιλαμβανόταν ο βιασμός στον ποινικό Νόμο (αρ.273). Ειδικότερα, ως βιασμός τυποποιούνταν ο εξαναγκασμός σε ασέλγεια εξίσου γυναίκας ή άντρα, ανεξαρτήτως δηλ. φύλου ή άλλων ιδιοτήτων. Τα μέσα του εξαναγκασμού περιγράφονταν στο νόμο: σωματική ή ψυχολογική βία ή απονάρκωση των αισθήσεων που προκαλεί ανικανότητα αντίστασης. Ενδιαφέρον είναι ότι εξίσου θεμελίωνε το βιασμό η συνουσία όπως και οποιαδήποτε άλλη ασελγής πράξη, ακόμα δηλ. και μεταξύ ομοφύλων. Προβλέπονταν, παράλληλα, τρεις διακεκριμένες μορφές: ο θανατηφόρος βιασμός, ο βιασμός με αποτέλεσμα τη βλάβη υγείας του θύματος και, τέλος, ο βιασμός προσώπου νεότερου των 15 ετών. Ενώ όμως αρχικά εδώ αναγνωριζόταν ένα αδίκημα “κατά της αγνείας” που ταυτοχρόνως προέβλεπε τη τιμή του προσώπου και μίαινε το σώμα του, με την έλευση του 20ου αιώνα άρχισε να αναδύεται το “δικαίωμα του ατόμου” στην “κατ' ελευθέραν βούλησιν επικοινωνία του φύλου”.
Συνέχεια απο: Στην Ελλάδα με τον ποινικό κώδικα του 1950 ο βιασμός του Π.Ν. διασπάστηκε σε τρία εγκλήματα: τον βιασμό (άρ.336) [...] μέχρι [...] καταργήθηκε το στοιχείο του εξώγαμου στην συνουσία, ώστε, πλέον, να διώκεται ο βιασμός και όταν τελείται μεταξύ συζύγων.
(πηγή: Αξιόποινες σεξουαλικές πράξεις, Άρθρα 336-353ΠΚ. Συγγραφείς: Νίκος Παρασκευόπουλος, Ευτύχης Φυτράκης. Εκδόσεις Σάκκουλα 2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου