Σε αναμονή σχεδίων και πλάνων σχετικών με τη δράση και το χώρο. Σχετικά με τα επίπεδα μίμησης: Η πλατωνική ιδέα ότι η μίμηση δεν αποτελεί σοβαρή υπόθεση αλλά παιγνίδι αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα για την τέχνη στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό που παράγει ο καλλιτέχνης, επισημαίνει ο José Luis Pardo , δεν είναι μιμήσεις της φύσης με την έννοια ότι θα παρήγαγε «πλαστά» αντικείμενα ή «μιμήσεις» απέναντι στα «πραγματικά» ή πρωτότυπα, αυτό που παράγει ο καλλιτέχνης είναι για την ακρίβεια simulacros, είδωλα, φιγούρες, ομοιώματα κατά κάποιο τρόπο «τεχνητά» που ανταγωνίζονται με τα «φυσικά» simulacros, που βρίσκονται ήδη στη μέση του δρόμου μεταξύ αλήθειας και πλαστότητας (Πλάτων, Sofista 235 d-e, Πολιτεία 602 d ss), επηρεασμένα από ένα υψηλό βαθμό οντολογικής αμφισημίας, επιστημολογικής και ηθικής. (...) Ο Πλάτων, διακρίνει δύο ειδών μιμητικής τέχνης, η μια είναι η εικαστική τέχνη ή τεχνική της ομοιότητας: «Αυτή υπάρχει όταν κάποιος, έχοντας υπόψη τις αναλογίες ενός μοντέλου στο μήκος, πλάτος και ύψος, παράγει μια μίμηση που έχει ακόμη και τα χρώματα που της αντιστοιχούν» (Πλάτων, Sofista 235 d-e) Αυτή δεν είναι μια τεχνική καλλιτεχνική (Sofista 236α). Το γνώρισμα του καλλιτέχνη είναι η «τεχνική της προσομοίωσης», στην οποία ο καλλιτέχνης «αδιαφορεί για την αλήθεια και τις πραγματικές αναλογίες, δίνοντας στις εικόνες του αυτές που φαίνονται ωραίες». Στην πρώτη περίπτωση παράγεται μια εικόνα, μια κόπια του μοντέλου, και στην δεύτερη ένα φάντασμα, ένα simulacrum, μια εμφάνιση-εκδήλωση.
1 σχόλιο:
Σε αναμονή σχεδίων και πλάνων σχετικών με τη δράση και το χώρο.
Σχετικά με τα επίπεδα μίμησης: Η πλατωνική ιδέα ότι η μίμηση δεν αποτελεί σοβαρή υπόθεση αλλά παιγνίδι αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα για την τέχνη στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό που παράγει ο καλλιτέχνης, επισημαίνει ο José Luis Pardo , δεν είναι μιμήσεις της φύσης με την έννοια ότι θα παρήγαγε «πλαστά» αντικείμενα ή «μιμήσεις» απέναντι στα «πραγματικά» ή πρωτότυπα, αυτό που παράγει ο καλλιτέχνης είναι για την ακρίβεια simulacros, είδωλα, φιγούρες, ομοιώματα κατά κάποιο τρόπο «τεχνητά» που ανταγωνίζονται με τα «φυσικά» simulacros, που βρίσκονται ήδη στη μέση του δρόμου μεταξύ αλήθειας και πλαστότητας (Πλάτων, Sofista 235 d-e, Πολιτεία 602 d ss), επηρεασμένα από ένα υψηλό βαθμό οντολογικής αμφισημίας, επιστημολογικής και ηθικής. (...) Ο Πλάτων, διακρίνει δύο ειδών μιμητικής τέχνης, η μια είναι η εικαστική τέχνη ή τεχνική της ομοιότητας: «Αυτή υπάρχει όταν κάποιος, έχοντας υπόψη τις αναλογίες ενός μοντέλου στο μήκος, πλάτος και ύψος, παράγει μια μίμηση που έχει ακόμη και τα χρώματα που της αντιστοιχούν» (Πλάτων, Sofista 235 d-e) Αυτή δεν είναι μια τεχνική καλλιτεχνική (Sofista 236α). Το γνώρισμα του καλλιτέχνη είναι η «τεχνική της προσομοίωσης», στην οποία ο καλλιτέχνης «αδιαφορεί για την αλήθεια και τις πραγματικές αναλογίες, δίνοντας στις εικόνες του αυτές που φαίνονται ωραίες». Στην πρώτη περίπτωση παράγεται μια εικόνα, μια κόπια του μοντέλου, και στην δεύτερη ένα φάντασμα, ένα simulacrum, μια εμφάνιση-εκδήλωση.
Δημοσίευση σχολίου